بي خوابي به معناي امروزين در دنياي باستان وجود نداشت. باستانيان به زمان حس مالکيت فردي و تعلق نداشتند. زمان در حکم کالا اختراع دوران مدرن است با اين حال تناقضات موجود در بطن بي خوابي معاصر را زمان ما مال ماست و هم نيست چون زمان مساوي پول است بايد در بي خوابي باستانيان جُست هر چند بي خوابي باستاني در بدو امر ويژگي خاص مبتلايان نبود، اما نشان مي دهد که تقسيم بندي هاي مهم فيزيکي و اجتماعي کجا و چگونه کار مي کرد در عصر مدرن ما از لحظات آسودنمان که منبعي رايگان و دسترس پذير است و زمينه خوابيدن دست کشيده ايم. چراغ هاي روشن شب را به روز تبديل کرده و قوانين نوشيدن نيز شب را به مهماني بالقوه بي پايان و البته پرسروصدا بدل کرده است ظاهرا تمايل معاصر جهان غرب به محو مرزهايي که هنوز نمي تواند از آنها سود ببرد با مرزکشي بين خواب و بيداري همخواني دارد...