ابو محمد مشرف‌الدين (شرف‌الدين) مصلح‌بن عبدالله‌بن شرف‌الدين شيرازي، ملقب به ملك‌الكلام و افصح‌المتكلمين بي شك يكي از بزرگ‌ترين شاعران ايران است كه بعد از فردوسي آسمان ادب فارسي را به نور خيره كننده خود روشن ساخت. اين روشني با چنان نيرويي همراه بود كه هنوز پس از گذشت هفت قرن تمام از تاثير آن كاسته نشده و شعر اين شاعر هنوز پابرجا و استوار است. مهمترين اثر او در نثر، كتاب گلستان است و از ميان آثار منظوم او، مي‌توان به كتاب بوستان و سعدي‌نامه اشاره كرد. همچنين غزليات او نيز بسيار مشهور مي‌باشد. قسمتي از ديباچه گلستان سعدي را با هم مي‌خوانيم: منت خداي را عز و جل كه طاعتش موجب قربت است و به شكر اندرش مزيد نعمت. هر نفسي كه فرو مي‌رود ممد حيات است و چون بر مي‌آيد مفرح ذات. پس در هر نفسي دو نعمت موجود است و بر هر نعمتي شكري واجب. از دست و زبان كه برآيد كز عهده شكرش به درآيد اين كتاب با جعبه و داراي برگه‌هاي گلاسه و خط مصطفي اشرفي مي‌باشد.