بعضي نويسنده‌ها به‌طرز زجرآوري آدم را مي خندانند. در داستان‌هاي خارمس، بازي‌هاي بي معنا به پوچي در زندگي روزمره بدل مي‌شوند، چرا که به عقيده او پوچ‌گرايي بهترين ابزار براي نشان دادن وحشت و بيهودگي حاكم بر زندگي است. در اين داستان‌ها هم او اين پوچي را ابداع نمي‌كند، بلكه تنها با چشمان تيزبين خود آن را مي‌بيند و نگاه خود را بر آن معطوف مي‌دارد. از متن کتاب "روزي براي من اتفاق عجيبي افتاد: من فراموش كردم عدد هفت كمتر است يا هشت..."