مذاکرات رسمي، غير رسمي و محرمانه ميان ايران و مهم ترين قدرت هاي زمان متعاقب ملي شدن نفت را مي توان اولين حضور موثر ايران در عرصه سياست بين الملل دانست. مناقشه نفت که در نهايت به تنش هاي داخلي و سقوط دولت مصدق انجاميد، سال ها محل بحث و نقد بوده است اما هيچ گاه تحليلي نظام مند و فرا روانشناختي از آن ارائه نشده است، آنچنان که بتواند در دهه هاي بعد و در مناقشات مشابه، چراغ راه نيروهاي سياسي باشد. کتاب در پي پاسخي نظام مند و متدلوژيک به اين سوال مم است که اساسا چگونه با افزايش تهديدها و مشوق هاي متناسب، رفتار دولت مصدق در بحث ملي کردن نفت، تا پايان دولت تغيير جدي نيافت. اثر حاضر، گرايش به حفظ امنيت هستي شناختي در چارچوب سياست شرم،و توليد سوژه عزت محور را باعث امکان پذيري و تصلب کردار ملي کردن نفت مي داند.