بنجامين هارپر در بحران ايران و آغاز جنگ سرد، پل پيروزي، اشغال ايران به دست نيروهاي استالين و خودداري او از تخليه‌ي کشور و کشمکش ناشي از آن را آغازگاه جنگ سرد مي‌داند از آن مهم‌تر اينکه تصورات قالبي و ديرينه درباره‌ي کارکرد کشورهاي پيراموني و به‌ويژه ايران به‌عنوان هويت‌هايي کاملا وابسته، بي‌اراده و منفعل در جنگ سرد را کنار مي‌گذارد و براي آن‌ها در آن کشاکش جهاني نقشي بسيار پوياتر قائل مي‌شود، چيزي که شايد براي خود ايرانيان نيز شگفت‌آور باشد، چراکه برخي حقايق آن روزگار در هياهوها و آشوب‌هاي بعدي فراموش، يا سخت تحريف شده است. نويسنده در اين اثر به‌خوبي نشان مي‌دهد که سياستمداران زيرک ايراني به يُمن آزادي عملي که در نظام غيرخودکامه‌ي آن روزگار کشور به دست آورده بودند، آميزه‌اي از شگردهاي سياسي و زدوبندهاي آشکار و نهان را به کار بستند تا ايران را از يوغ بيگانه‌اي درنده‌خو برهانند.
