جمله درخشاني كه در سراسر اين كتاب گسترده مي‌شود و بخش عظيمي از فصول آن را زير چتر معنوي خويش مي‌گيرد، اين است كه ‹‹تمام تحولات شعر مدرن فارسي در قرن اخير، تابعي است از متغير ترجمه ادبيات و شعر اروپايي در قلمرو زبان پارسي.›› بدين گونه مي‌بينيم كه تمام بدعت‌ها و بدايعي‌ كه شاعران مدرن ايران، در اين صد ساله، به وجود آورده‌اند نتيجه پيوند فرخنده‌اي است كه فرهنگ ايراني با ادب و فرهنگ مغرب زمين برقرار كرده است.