به شيوه‌اي، گروه دستان رنگ و ديالوگ منحصر به فرد موسيقي خود را براي نسلي زمزمه مي‌كند كه تار و پودش از ديربازان سراغ امروز را مي‌جويد: گفت و گوي سازها در هم‌نوازي، تمبر صدايي از جنس «دستان»، سوال و جواب جملات و سمت و قرينه‌هايي از «صبا» و «دبور» و «با تو مي‌خوانم» به آهنگ‌سازي سعيد فرج‌پوري، همان نشاني‌ها را دارد. صداي جمال كردستاني را مي‌شنويم كه به «طنين خود» است. اين ويژگي در وادي توسل‌جويي به رنگ و اداي صدايي ديگر، شاخصه‌هايي را عرضه مي‌دارد كه مهم‌ترين آن ارتباط مخاطب با طنين خاص خواننده است، به دور از مشابه‌سازي و هم‌زادي با صدايي ديگر كه شكل‌گيري اين فضا از عادت‌هاي شنيداري ما فاصله گرفته است.