صداي گيرايش، جذبه نگاهش، شكوه جمالش، شايد هم كمالش، تا عمق جانم را به بازي گرفت. نگاهمان چه زيبا در هم ماند، شايد تقدس عشق به اين است كه اختياري نيست و يكباره به قلب انسان مي‌نشيند.آري او همان عشق گمشده من بود، نيمه ديگر وجود من، كسي كه مي‌توانست به تمام روياهايم جامه عمل بپوشاند. از ته دل آرزو كردم اي كاش مسعود در تقديرم باشد. آبا خواسته درستي بود؟ درون قلبم شوقي مي‌تپيد و به من جسارت مي‌بخشيد. دوباره نگاهم را به سمت تابلو برگرداندم، ناگهان زني را ديدم كه از ديدگانش اشك جاري بود. او بود كه؟...