هیچ نمایش نامه ای در تاریخ تئاتر پیدا نمی شود که تصویری عمیق تر و آزرده کننده تر از نمایشنامه بافندگان ارائه کند. تصویری از پیچ و مهره های هیولای غیرانسانی قحطی زدگی، از جنبه ی شاعرانه ی کمبود تا سیاست های فقر. این اثر شاهکاری است از گرهارد هاوپتمان، نویسنده ی سبک ناتورالیسم و برنده جایزه ی نوبل ادبیات در سال 1912. این داستان بر اساس اتفاقی واقعی از شورشی در سال 1844 توسط بافندگانی اهل سیلسیا که به شکل فجیعی سرکوب شد، به نمایش نامه ای تراژیک تبدیل شده است. این نمایش نامه ی حماسی با عنوان افتخاری نخستین نمایش نامه ی سوسیالیستی هم شناخته می شود، چرا که بافندگان شورشی، در مقام قهرمانان جمعی این اثر قرار گرفته اند. کتاب بافندگان به خودی خود کوتاه است اما از مستندات پشتیبانی کننده ی قوی برخوردار است که از جمله ی آن می توان به اطلاعات تاریخی مربوط به واقعه ی شورش بافندگان سیلسیا، نقدهای موجود در روزنامه های سوسیالیستی زمان واقعه و اطلاعات ثبت شده از تصمیمات و مذاکرات سانسور شده ی دولت، اشاره کرد. نمایشی از مرگ سالمندان از گرسنگی، اجبار کودکان به کار کردن در شیفت های طولانی از روزی که راه رفتن را می آموزند و فریاد فقر و گرسنگی و ناامیدی در شرایطی شوربختانه و ناگوار.