اين کتاب مقالات و نمايش‌نامه‌هاي بزرگاني انديشمند را در خود دارد که آثار فاخرشان بي‌زمين و زمانند و مرز‌شکن و به‌ هر سرزميني رَه‌يافته‌اند. کساني که گوياي دردِ زمانه‌ي مردمانش بوده‌اند و بيانگر دردِ مشترک مردم ما نيز. نمونه‌هاي برجسته در مقاله‌ي تراژدي و آدم‌هاي معمولي آرتور ميلر اين است که «احساس تراژيک هنگامي در ما برانگيخته مي‌شود که در حضور شخصيتي باشيم که آماده است زندگي‌اش را فدا کند تا تنها يک مسئله را در امان نگه‌دارد و آن شأن و جايگاه انسان است در جامعه -اورِستس، هملت، مِدِآ و …» و يا در نمايش‌نامه‌ي جزيره، اَثول فوگارد سرنوشت دو زندانيِ دادخواه در آفريقاي جنوبي در دوران رژيم آپاراتايد را هنرمندانه و نمايشي گِره مي‌زند به سرنوشت دردناک آنتيگن نوشته‌ي سوفوکل که يک‌تنه در برابر کِرئون، فرمانرواي ستمگر و خودکامه مي‌ايستد. و يا در کشتار بي‌گناهان، ويليام سارويان عدالت و داوري را در دوران خودکامگي و ديکتاتوري جو مک کارتي -سناتور آمريکايي در دهه‌هاي 6? و 50- و پي‌گرد و بازداشت هنرمندان برجسته‌ي آن سال را به شيوه‌اي تأثيرگذار و تکان‌دهنده به چالش مي‌کشد.