اشتغال مهم‌ترين و غني‌ترين شيوه حضور در فضاي عمومي و مشاركت در انواع تعاملاتي است كه اين حضور ايجاب مي‌كند. اشتغال نه فقط منبعي براي كسب درآمد است كه ميانجي داوري فرد از خود و سنجش محيط پيرامون‌اش نيز به شمار مي‌رود. اشتغال،‌موجب خروج فرد از فضاي خصوصي و خانوادگي است و قدم گذاشتن در فضاهايي كه هم مي‌تواند افق منفعتي و منقبتي بي‌شماري را بر وي بگشايد و هم او را در معرض آسيب‌هاي گوناگون قرار دهد. همين چند وجهي بودن موضوع اشتغال است كه باعث مي‌شود فرد و تمام نهادهايي كه در سرنوشت او دخيل هستند نسبت به آن برخوردهايي پيچيده داشته باشند.