کتاب با يک خاطره از دوران دبستان نويسنده آغاز ميشود و نگارنده به شرح سفر خود به اصفهان ميپردازد. هدايت در نگارش خاطرات اين سفر از قلم توانايش براي توصيف صحنه ها استفاده کرده است. سفر چند روزه هدايت به اصفهان مصادف با ايام تعطيلي تاسوعا و عاشورا بوده که در چند جاي کتاب به آن اشاره شده است. وي پس از رسيدن به اصفهان در خانه يکي از دوستانش اسکان ميابد و به بازديد از آثار و بناهاي تاريخي شهر زيباي اصفهان ميرود و به توصيف عظمت و شکوه هنرهاي مختلفي که در اين اماکن مشاهده ميکند، ميپردازد. در واقع اين کتاب سفرنامه هدايت از سفرش به اصفهان است، منتها از او نبايد انتظار رجوع به اسناد و استناد تاريخي داشت. او به سبک خودش سفرنامه نوشته است و از توسل به منابع تاريخي موجود، براي گرفتن اطلاعات پرهيز کرده است که اين خود امتيازي براي اين سفرنامه محسوب ميشود. ويژگي اين کتاب، در کيفيت شخصي و دروني نگاه هدايت است، به طوري که ما صداي نويسنده را از لابه لاي متن سفرنامه ميشنويم.