انسان مثل فسيلي که در خاک است لايه‌هاي مختلف گذشت زمان را نشان مي‌دهد، مثلا آثار و بقاياي عصر اساطير در او کاملا هويداست. درون انسان، خواب‌هاي او، نقاشي‌هايش و امثال اين‌ها نشان دهنده فضاهاي ترسناک عصر اساطير است. آدمي هنوز از تاريکي و تنهايي و زمستان و رعد و برق و امثال اين‌ها مي‌ترسد و همان انسان غارنشين ترسان عصر اساطير مي‌شود. در زير دوش آب، در شنا کردن در دريا و موقعيت‌هايي از اين دست دچار توهم مي‌شود. در ضعف و گرفتاري و بيماري به عوامل متافيزيکي پناه مي‌برد و به سحر و جادو و افسون دل مي‌بندد. ناخوداگاه ما هنوز با بسياري از قوانين عصر نخستينه‌ها عمل مي‌کند. مراد ما از اسطوره در اينجا با توسّع و مسامحه اعتقادات و واکنش‌هاي مردم قبل از دوره دانش و خط و تاريخ است، يعني عصر دانش‌هاي ابتدايي، دين بدوي و توجيهات خيالي. سيروس شميسا