ادبيات جديد ايران در لحظه شكل گيري اش سرشار از خواست زندگي بود.با اين حال متن ادبي آرمان هاي نخستين را وانهاد و به چيزي متفاوت بدل شد.اين كتاب روايتگر فراز و فرودهاي تاريخي ادبيات داستاني ايران است و تلاش مي كند نسبت آن را با موقعيت هاي اجتماعي روشن سازد.در اين زمينه،به جاي پرداختن به محتواهاي متغير متون،اين نوشتار به فرم هايي توجه مي كند كه در نسبت با ميل برآمده از جايگاه توليدكنندگان متون ادبي ظاهر شده است.اين امر امكان فراتر رفتن از متن ادبي را فراهم مي كند.بنابراين متن ادبي به مثابه شاخصي در نظر گرفته مي شود كه امكاني از فهم كليتي تاريخي را فراهم مي آورد.از اين رو هدف اين كتاب نه افزايش دانش يا التذاذ ادبي كه ايجاد بستري براي تغيير وضعيت موجود است،بستري كه لحظه اكنون را در تداوم گذشته تاريخي مي فهمد تا امكاني براي برآوردن خيال رهايي در آينده باشد.