اين اثر را مي‌توان از کلاسيک‌هاي فلسفه ي دين به شمار آورد؛ اثري مختصر و سرراست براي تدريس در دوره‌هاي علم و دين، علم و فرهنگ و فلسفه ي دين. اين کتاب، که نسخه ي مکتوب مناظره ي دو فيلسوف، آلوين پلنتينگا و ِ دنيل دِنت، درباره ي رابطه ي علم و دين و با موضوع مشخص "سازگاري علم و دين" است، تاکنون به زبان‌هاي ايتاليايي، لهستاني، رومانيايي، پرتغالي و کره‌اي بازگردانده شده است. پلنتينگا سخنان خود را با محدود ساختن عنوان مناظره از "آيا علم و دين سازگارند؟" به "آيا نظريه ي کنوني فرگشت و خداي مسيحيت سنتي سازگارند؟" آغاز مي‌کند. نظرش اين است که نظريه ي کنوني فرگشت و خداي مسيحيت نه‌تنها سازگارند، که به بار آمدن "شگفتيهاي جانداران" از رهگذر فرگشتي هدايت‌ناشده باورناپذير مي‌نمايد. باور داشتن به نظريه ي فرگشت نيازمند باور داشتن به خدا است. دِنِت، به‌گونه‌اي کم‌وبيش شگفت‌آور، دست‌کم در آغاز، در پذيرش سازگاري نظريه ي کنوني فرگشت و خداباوري با پلنتينگا هم‌داستان است. آنچه دِنت به‌شدت رد مي كند باورناپذيري فرگشت هدايت‌ناشده است و اينکه باور داشتن به نظريه ي فرگشت مستلزم باور داشتن به خدا است.