اين کتاب در مورد تحقق سرعت تحول اقتصادي يا عدم تحقق آن است. در اين کتاب استدلال مي کنيم که سه مداخله حياتي وجود دارد که دولت ها مي توانند براي سرعت بخشيدن به توسعه ي اقتصادي از آن ها استفاده کنند. در شرق آسيا، جايي که اين مداخلات به مؤثرترين شکل ممکن به کار گرفته شده است (در ژاپن، کره جنوبي، تايوان و اکنون چين)، سريعترين پيشرفت ها از فقر به ثروت که جهان تاکنون به خود ديده ايجاد شده است. در مقابل، زماني که ساير کشورهاي آسياي شرقي با همان جاه طلبي ها و امکانات برابر يا حتي بهتر، حرکت خود را شروع کرده اما از سياست هاي مشابهي پيروي نکرده اند، براي مدتي به رشد سريعي دست يافته اند، اما اثبات شده که اين رشد پايدار نيست. اولين مداخله (و ناديده گرفته شده ترين آن ها) به حداکثر رساندن بازدهي کشاورزي است که اکثريت قريب به اتفاق مردم کشورهاي فقير را وارد چرخه ي کار مي کند. مداخله ي دوم هدايت سرمايه گذاري و کارآفرينان به سمت توليد است و مداخلات در بخش مالي براي تمرکز سرمايه بر کشاورزي فشرده و در مقياس کوچک و تمرکز بر توسعه ي توليد کليد سوم تحول اقتصادي است.