ما که آزادي عمل و کرامتمان را مديون انقلاب و لذا بناي نهادهاي سياسي کاملا جديد هستيم، بايد همواره نقش مهم انقلاب در زندگي ملت‌ها را به خاطر داشته باشيم. انقلاب چه با ساخت فضايي جمعي براي آزادي به ثمر نشسته باشد و چه براي کساني که خطرش را به جان خريده يا برخلاف ميل و انتظارشان در آن سهيم شده‌اند، راه به فاجعه برده باشد، معنايش جامه عمل پوشاندن به يکي از بزرگ‌ترين و اساسي ترين امکان‌هاي بشري است: تجربه يکتاي آزاد بودن براي رقم زدن آغازي نو که نتيجه‌اش حس غرور از گشودن دروازه‌هاي جهان به روي نظم جديد دوران است. سلسله انقلاب‌ها که خوب يا بدْ تبديل به مشخصه جهان ما شده‌اند، همواره فوران آغازهاي نو را از دل سير مستمر و موقت تاريخ به تصوير مي‌کشند.