در اين كتاب تلاش شده يكي از مفاهيم كليدي علوم اجتماعي و مطالعات انسان‌شناسي، يعني مفهوم آيين و منسك، در كنار مفهوم هنر و امر زيبا‌شناختي بررسي شود، نتايج اين پژوهش نشان مي‌دهد كه تجربه‌هاي آئيني چگونه و تا چه حدي به مولفه‌هاي هنري و زيباشناختي آميخته‌اند. در فرهنگ مردم و زندگي آن‌ها، امور جدي و محوري جامعه بيش از همه در آئين‌ها تجلي پيدا مي‌كنند. حرمت و اهميت اين امور در لفافه‌اي از وجوه زيباشناختي متجلي مي‌شود. در نتيجه، انتقال و بازتوليد فرهنگ در بسترهاي آييني و هنري توامان رخ مي‌دهد.