با شنيدن واژه‌ي پناه‌جو به چه فکر مي‌کنيد؟ کارگر افغانستاني؟ کشورهاي اروپايي؟ اخبار تلويزيون‌هاي خارجي؟ هم‌وطنان آواره در استراليا؟ چه حسي پيدا مي‌کنيد؟ حقارت؟ رهايي؟ فرار؟ استيصال؟ تبعيض؟ زندگي نو؟ افکار و احساساتي که نام برده شد و همچنين افکار و احساساتي که به ذهن شما خطور کرد، تنها بخشي از واقعيتي است که يک پناه‌جو تجربه مي‌کند. به همين منظور نويسنده‌ي پناه‌جو، ماتئي ويسني‌يک، براي توصيف حالاتي که يک پناه‌جو تجربه مي‌کند آن را بسيار ساده و روان و با فضاسازي حداقلي به خواننده و بيننده مي‌شناساند. اگر پيش‌تر از اين، اثري از او خوانده يا ديده باشيد، مي‌دانيد که او صفحات کتاب‌هايش را با چه چيز پر مي‌کند: ساده‌ترين جملات روزمره. در اين بين اما آنچه که مي‌ارزد، جهت‌دهي حسي اين جملات است که مانند معجوني اسرارآميز و «جادويي»، خواننده/بيننده را به دنيايي مي‌کشاند که در آن مي‌توان احساسات سوژه را عيناً ادراک کرد و اين غايت تئاتر است.