تمام عمرم رياكار بوده‌ام. مبالغه نمي‌كنم. تقريبا هر كاري در زندگي كرده‌ام براي اين بوده است كه چهره خاصي از خودم به ديگران نشان دهم. اغلب براي اين كه دوستم داشته باشند يا ستايشم كنند. شايد پيچيده‌تر از اين است. اما وقتي خوب نگاه مي‌كني مي‌بيني دليلش دقيقا همين است كه مي‌خواهي دوستت داشته باشند، ستايشت كنند، تاييدت كنند، تحسينت كنند، هر چه. ديويد فاستر والاس برنده جايزه پولتزر سال 2012، نويسنده برجسته آمريكايي در داستان‌هايش موشكافانه زندگي را با همه دشواري‌ها و شادروزي‌هايش به تصوير مي‌كشد؛ شادي‌ها و غم‌ها. همان‌ها كه بزرگي و كوچكيشان را نه پديده فيزيكي كه ذهن آدمي اندازه مي‌گيرد.