«درست فقط اين است»؛ اين آغاز و پايان يك استدلال خوب براي ساختارگرايان حقوقي است كه فقط يك پاسخ جامع را بهتر مي‌دانند. اما در نظر صورت‌گرايان حقوقي «درست اين است»؛ اين از آن‌روست كه فورماليست‌ها به ياري روح‌القوانين گاه در يك مورد خاص از انحصار كليت‌ها بيرون مي‌آيند. نزد خطابيان حقوقي همچون دوركين، «درست فقط آن است»؛ براي آنان پاسخ آن‌قدرها هم كه ساختارگرايان و فورماليست‌ها مي‌گويند دم‌دست نيست، و اگرچه ففقط يك پاسخ بهترين است، بايد آن را نه از قشر كه از اعماق دريافت. گروهي ديگر از خطابيان همچون پرلمان برآنند كه: «درست آن است»؛ اينان نيز گرچه به آن‌سوي ظاهر عبور مي‌كنند، اما لزوما فقط يك تاويل را از ميان تفاسير درست نمي‌شمرند. جدليان حقوقي مي‌گويند: «درست اين است يا آن»؛ بيش از دو پاسخ وجود ندارد و اگر اين درست باشد آن درست نيست، و اگر آن درست باشد ديگر اين را نبايد درست پنداشت. پلواراليست‌ها و ديالكتيسين‌هاي حقوقي ظاهرا با تحملي بيش‌تر معتقدند كه «درست هم اين است و هم آن» و، بدين‌سان بر خلاف جدليان، بين دو پاسخ متعارض جمع مي‌كنند. پروژه‌ي حيراني حقوقي اما نه جمع كه حذف است، و در آن «درست نه اين است و نه آن».