فلسفه از زمان پيدايش كوشيده است از رهگذر بحث و گفتگو در قالب كندوكاو شخصي، شاعرانه يا نمايشي فرد را به كمال برساند. مواضع فلاسفه‌اي چون سقراط، اسپينوزا، روسو، نيچه، فوكو و دريدا به تقريب از هر نظر با يكديگر متفاوت‌اند، با اين همه متفكران مزبور همگي از حيث فلسفه‌ورزي ـنه چونان رشته‌اي بي‌طرف و عقلاني، بلكه به عنوان هنري اين جهاني ـ با يكديگر اشتراك دارند. عشقي كه به معرفت تبديل مي‌شود كدام است و چه‌سان معرفتي كه در پي آنيم خود پيشاپيش صورتي از عشق است؟ كتاب حاضر، از رهگذر خوانش برخي متون مهم فلسفه از سقراط تا دريدا، به بررسي تنشي بنيادين ميان عشق و معرفت مي‌پردازد كه به تاريخ فلسفه غرب شكل داده است. عشق معرفت به سنت دور و دراز فلسفه چونان تمريني باز مي‌گردد كه نه تنها ذهني است بلكه به روح نيز مربوط مي‌شود و به تناقض‌هايي مي‌پردازد كه ذات زندگي را تشكيل مي‌دهند؛ تناقض‌هايي كه از آغاز تاكنون به حيات فلسفه استمرار بخشيده‌اند و مهارناپذيري آن‌ها آدمي را در حيرت فرو برده است.