رساله‌ي منطقي- فلسفي از يک سو بر رابطه‌ي انديشه و زبان و از ديگر سو بر رابطه‌ي انديشه و واقعيت متمرکز است؛ اما رويکرد آن به اين روابط به‌کلي با دغدغه‌هاي معرفت‌شناختي‌اي که بعد از دکارت بر فلسفه‌ي غرب حاکم بود، فرق مي‌کند. اينجا در عوض تمرکز بر پرسش‌هاي منطقي يا معناشناختي‌اي است که از برخي جهات بر پرسش‌هاي معرفت‌شناختي و متافيزيکي مقدم‌اند… رساله به دو موضوع درهم‌تنيده مي‌پردازد: ذات بازنمايي و ماهيت منطق و فلسفه، زيرا منطق را عام‌ترين پيش‌شرط امکان بازنمايي مي‌شمارد… نخستين شاهکار ويتگنشتاين تبييني جالب از ذات بازنماييِ زباني ارائه مي‌کند ــ ‌نظريه‌ي تصويري گزاره‌ها ــ که هم‌زمان فهمي بديع از منطق، تبييني متافيزيکي از اجزاء بنيادين واقعيت، ملاحظاتي پربار درباره‌ي امر رازآميز، و مفهومي انقلابي، گرچه بسيار مناقشه‌انگيز، از وظيفه و روش صحيح فلسفه فراهم مي‌آورد.