شاعران سمبولیست بحران‌های جامعه مدرن را به منزله تناقضات درونی شعر تجربه می‌کردند. این امر، حقیقتی بس مهم را آشکار می‌سازد: در عصر جدید، مدرنیسم تنها شکل حقیقی رئالیسم است. در ک این نکته براساس مقولات تجریدی و دوگانگی‌هایی چون «هنر متعهد» در برابر «هنر ناب» ممکن نیست، بلکه برعکس، باید آن‌ها را به منزله قطب‌های متضاد کلیتی واحد در نظر گرفت که همزمان خود و دیگری را نفی می‌کنند. نزاع میان «هنر متعهد» و «هنر ناب» که تا به امروز نیز ادامه یافته است، خود به اندازه کافی گویاست...