نوشته‌هاي اين مجموعه تصوير متفاوتي از ارامنه‌ي ايران ارائه مي‌کنند. تصويري که ارمنيان از خود به جامعه عرضه مي‌کنند معمولاً بر ملاحظات و کليشه‌هاي بسياري استوار است که در اين نوشته‌ها به قدر کافي درباره‌شان صحبت شده است. مخاطب عام ايراني هم دوست دارد همين تصوير کليشه‌اي را ببيند و بشنود. گويي بنابر يک توافق خاموش اساس بر اين گذاشته شده، که هرکس سرش گرم کار خودش باشد و تنها مِن‌باب ادب و نزاکت گاهي با طرف مقابل هم سلام و عليکي بکند و سخنان پر از تعارف رد و بدل کند. کوشش من اين بوده که فارغ از تعارف‌هاي متداول با تصويري صريح‌تر اين جامعه‌ي اقليت را معرفي و به قدر توان قانون‌مندي‌هاي مناسبات آن با جامعه‌ي بزرگ را آشکار و به خواننده‌ي فارسي‌زبان عرضه کنم. مفهوم «دياسپورا» که در جاي جاي نوشته‌هاي اين کتاب به‌کار رفته به خوبي شرايط زندگي ارمنيان در ايران را توضيح مي‌دهد. دياسپورا در عام‌ترين مفهوم خود يعني زيستن در يک جا و جاي ديگري را وطن خود دانستن. خود را جزئي از ملت بزرگي دانستن که در سراسر جهان پراکنده است و پاره‌هاي آن رو به سوي وطن دارند، حتي اگر قرار نباشد روزي به آن‌جا بروند. اهميت مفهوم دياسپورا اين روزها در علوم اجتماعي رو به افزايش است، و وضعيت ارمنيان ايران نمونه‌اي است از زيستن در شرايط دياسپورايي.