در ادبيات تطبيقي بايد به‌دنبال چشم‌انداز، ماهيت و روش‌شناسي ديگري بود. ادبيات را بايد در چشم‌اندازي ملي يا در قالب آثاري پراكنده. مطالعه‌ي ادبيات تطبيقي را نيز، هم‌پاي ادبيات عمومي و ادبيات ملي بايد بسيار مهم شمرد. در ادبيات تطبيقي، بي‌ترديد بايد بر تعصبات ملي و نگرش‌هاي بسته غلبه كرد، اما حيات و ارزش‌هاي سنت‌هاي ملي را نبايد ناديده يا دست‌كم گرفت. در مطالعه‌ي تطبيقي ادبيات، هم به ادابيات ملي، هم به ادبيات عمومي، هم به تاريخ ادبي و نقد ادبي، هم به درون‌مايه‌‌ها و قالب‌هاي ادبي توجه مي‌شو، و هم به جنبه‌هاي زيبايي‌شناختي و چشم‌اندازهاي گسترده‌تري كه تنها در سايه‌ي اين نوع مطالعه قابل رويت است. در ادبيات تطبيقي، آن‌چه بايد در مركز توجه قرار گيرد ادبيت و زيبايي‌شنانسي هنر است و نه صرفا بررسي منابع و تاثيرات. به‌محض اين‌كه ماهيت هنر و ادبيات، پيروزي آن بر سرنوشت و ميرندگي انسان و قدرت آن را در آفرينش دنياي جديدي از خيال دريابيم، خودبيني‌هاي ملي محو مي‌شود. انسان، انسان جهاني در هرجا و هر زمان، در همه‌ي انواعش سربرمي‌آورد. ادبيات، همانند هنر، فعل تخيل و در نهايت حافظ و آفريننده‌ي والاترين ارزش‌هاي انساني مي‌شود.