كمال‌طلبي احساس فرساينده و پايان‌ناپذير است. براي مديريت انتظاراتي كه نسبت به ما وجود دارد، انرژي فراوان و باارزشي را صرف مي‌كنيم تا الگوهاي به‌دقت اصلاح شده‌ي وجودمان را براي نشان دادن به اين جهان فراهم آوريم. هر چه در اين راه بيش‌تر تلاش كنيم، باز نمي‌توانيم آن نوار صوتي كه ذهن‌مان را پر مي‌كند از كار بيندازيم. همان نداهايي كه به ما مي گويد: «به‌قدر كافي خوب نيستيم.» يا «مردم چه فكري مي‌كنند؟» دكتر بروان مي‌نويسد: «لازم است زندگي به ما بازگردانده شود. اكنون زماني است كه هداياي ناقص بودن را بپذيريم و شهامت واقعي بودن و مهرباني را به‌دست آوريم. ما براي دوست داشتن خودمان و ديگران به آن‌ها نياز داريم. ارتباطي را بخواهيم كه معني و هدف واقعي زندگي را بيان مي‌كند. اين‌ها هدايايي هستند كه با خود عشق، خنده، قدرداني، همدلي و نشاط را به درون زندگي ما مي‌آورند.»