دولت چون بتي مقدس، هم ستودهاست و هم منفور. گروهي آن را مظهر جنبه الهي انسان مي‌دانند و همچون درمان هر بدي و عيبي گرامي‌اش مي‌دارند. براي گروهي ديگر، دستگاه سركوبي است، ناشي از واگذاري اراده‌ها به آنكه بايد به عنوان مسئول اصلي برده‌گي و بي‌نوايي انسان با آن مبارزه كرد. دولت با داوري‌هاي تندي كه خود بر مي‌انگيزد، دست كم، متناقض مي‌نمايد.