همه ما زندگی را به عنوان موجوداتی اصیل و معتبر آغاز کردیم ولی درفرآیند رشد و بلوغ این اصالت و اعتبار دچار آشفتگی و می‌توان گفت فراموشی شد. یاد گرفتیم بر اساس انتظارات دیگران از خود، رفتار کنیم. تظاهر کردن و نادیده انگاشتن تظاهر دیگران را یاد گرفتیم. در داستان بشریت، راستی را تبدیل به نمایش کرده‌ایم ولی راستی، در ژرفای نمایش، در انتظار پرتو افشانی است. زیر همه این نمایش‌ها، راستی، جز همین انسان نیست.