ميخائيل باختين (1895 - 1975) فيلسوف و منتقد ادبي، در دوره زندگي خود چندان مورد توجه قرار نگرفت، اما مجموعه آثار او بر چگونگي تفكر ما درباره فرهنگ بصري تاثير شگرفي گذاشته است. ايده‌هاي او بار ديگر توجه همگان را به توانايي بالقوه صداي خلاقانه براي واژه‌سازي جلب كرد. او مفاهيمي را طرح كرد كه به كليدواژه‌هاي پساساختارگرايي و فلسفه و نقد ادبي تاريخ‌گرايانه نوين بدل شده‌اند اما هنرمندان، مورخان و منتقدين هنري هنوز چنان كه بايد و شايد از آن بهره نمي‌برند. در اين كتاب به مفاهيمي كه باختين به ويژه در آثار متاخر خود مطرح مي‌كند، به تحليل فرهنگ بصري و كارورزي‌هاي هنري، رابطه تنگاتنگ هنر و زندگي، هنرمند در مقام خالق، پذيرش و مخاطب و با رفتار/ بينامتنيت پرداخته مي‌شود. بديت ترتيب اين كتاب واژگان مفهومي جديد در اختيار كساني كه به فرهنگ بصري مي‌پردازند، قرار داده - ايده‌هايي همچون پاسخگويي، فرجام‌ناپذيري، ناهمگوني زباني، كرونوتوپ، و كارنوال - و رويكردي عملي و جديد در تحليل تاريخي گست ژانر و ظهور مجدد روايت در هنر معاصر به دست مي‌دهد. دبورا جي هاينز از مفاهيم باختيني براي تفسير انواع و اقسام هنر از شمايل‌هاي مذهبي تا نقاشان پساامپرسيونيتي و نوگرايان روسي بهره مي‌برد تا نشان دهد چگونه مي‌توان با به كار گرفتن تفكر باختين در فرهنگ بصري، به بينش‌هايي نو و شاخص دست يافت. در اين كتاب برخي از ايده‌هاي ناديده انگاشته‌شده باختين دوباره در كانون توجه قرار داده شده است و او در حكم فيلسوف زيبايي‌شناسي در قابي ديگر قرار مي‌گيرد. به همين سبب خواندن اين كتاب براي جامعه گستره پژوهشگران باختين و همچنين براي دانشجويان و كارورزان فرهنگ بصري ضرورت دارد.