شعر نمايشي مانفرد را بايرون در تابستان 1816آغاز و در آوريل 1817 به اتمام رساند و طي دو ماه منتشر كرد. مانفرد را شايد بتوان از حيث شخصيت و درونمايه، رمانتيك‌نرين اثر اين شاعر انگليسي دانست. در اين اثر شخصيتي فاستوسي وجود دارد كه زندگي خويش را وقف آن كرده تا همچون همتايان خود پرومته شلي و انديميون كيتس با نيروهاي نامرئي ماورايي، خود را پيوند زند. به قول جيمز توئيچل، مانفرد در نهايت به موفقيتي نائل مي‌شود كه شايد هيچ شخصيت ديگري در قرن هجدهم از پس آن برنيامده بود: از جسم و ذهن اين دنيايي عبور مي‌كند تا به دنيايي ماورايي دست يابد. اما برخلاف دو شخصيت رمانتيك فوق‌الذكر نه تنها به دنبال آينده نمي‌رود، كه همچون دريابان پير كلريج از گذشته نيز گريزان است.