اگر شيخ اشراق در آثار غير نظري‌اش حماسه و اسطوره را به ساحت تمثيل عرفاني مي‌آورد، آواز پر جبرئيل ابوتراب خسروي اما در 14 روايت داستاني از بن‌مايه‌هاي تمثيل‌هاي شگرف و عارفانه‌ي سهروردي بهره مي‌برد تا زيباترين جلوه‌هاي قصه پردازي خلاق موجود در فرهنگ عرفان ايراني را بازنمايي كند. با اين همه خسروي هيچ ادعايي مبني بر درك و تاويل عرفاني تمثيل‌هاي شيخ شهاب‌الدين ندارد. خسروي در خصوص اين كتاب مي‌گويد: بي‌آن‌كه مدعي درك تمثيلات شيخ اشراق باشم، كه البته كار من نيست، شايد حاصل خواننده‌هاي من از قصه‌هاي شيخ تنها كشف و لذت از بارقه‌هاي خلاقيت ادبي او باشد. منظورم قصه‌هاي شيخ است و نه مباحث پيچيده‌ي متون عرفاني‌الهياتي او، منظورم روايت‌هاي قصه‌وار شيخ است كه نهايتا منتج به تمثيل‌هايي مي‌شود مبني بر توسع معناها و مفاهيم حكمت عارفانه‌ي خاص او كه هستي را به پرسش مي‌گيرند. من اين‌جا، در مقام داستان‌نويس، به مضاميني كه در فرهنگ ما ريشه دارند، علاقه‌مندم. بر بسط و توسعه‌ي داستاني بن‌مايه‌هايي از جنس قصه‌هاي شيخ پاي مي‌فشرم؛ بن‌مايه‌هايي مثل بوف، هدهد، جن، طاووس و... كه في‌الواقع نيمي انسان و نيمي بوف يا نيمي طاووس و نيمي انسان هستند به اين دليل كه قالبي حيواني دارند و انديشه‌اي انساني. به تعبيري انديشه‌اي انساني گرفتارآمده در قالبي حيواني‌اند.